Acida.mente: septiembre 2012

domingo, 30 de septiembre de 2012

pillería.

y yo...
bueno,
no pude estar mas cargada de esos nuevos sentimientos...
y en poco... tantos tantos sentimientos..

"si... :) si..."

"SE LA METE A ALGUIEN MÁS. ESTOY SEGURA!"

jaja samantha culiá el mejor mejor retrato de la diva.

kontexto

cueva

secreto

caverna

intento

aliento

secreto

inmerso

intenso...

confuso.

violento

ilegal. clandesta

ansia

in-discreto

charla

secreto

orgullo

estampido

secreto

alerta

cueva

tenso

abierto

miento

alento

atento

acierto

no acierto

mentira?

envoltura

insensato

soltura

retrato

secreto

volumen.

volvente

dolor

segundo

solo

segundo

corto.

sábado, 22 de septiembre de 2012

PROMESA

No te perocupes

Querido niño ávido

Tendrás tu perro azul

Te lo prometo

Siempre que lo fabriquen.

Además

Te prometo un puro tiempo

Para lanzar anillos de por vida

En la cercana sombra de los

parques.

una sola será mi lucha
y mi triunfo;
Encontrar la palabra escondida
aquella de nuestro pacto secreto
a pocos días de terminar la infancia
Debes recordar
donde la guardaste
Debiste pronunciarla siquiera una vez...
Ya la habría encontrado
Pero tienes razón ese era el pacto.
Mira como está mi casa, desarmada.
Hoja por hoja mi casa, de pies a cabeza.
Y mi huerto, forado permanente
Y mis libros como mi huerto,
Hojeado hasta el deshilache
Sin dar con la palabra.
Se termina la búsqueda y el tiempo
Vencida y condenada
Por no hallar la palabra que escondiste.

jueves, 6 de septiembre de 2012

"¿Buen dormir?"
Han sido largos sueños... y a un bailarín que le encanta la danza exótica en la noche...

Comtesse

Varias veces se preguntaba cuàndo iba a terminar la ceremonia...real en la que la habìan metido. Y finalmente escuchò un ruido infinitamente escalofriante afuera en la noche, en la helada, se asomaba un rostro deformado por el viento y por la carne desprendida. Cuatro fueron a enterrar la figura del desplomado. Pero al parecer era una mujer, era alguien especial. Las habitaciones eran tan grandes que nadie sabìa ciertamente desde cuàl de ellas se lanzò y no habìan pistas ni manchas... ni sombras aclarecedoras. Pero las condesas se miraban aturdidas por la hora.
Bell siguiò el cuadro con la pura mirada, los ojos redondos delataban ninguna culpa, ninguna condena, una falsa molestia. El corte fue perfecto, como si justamente ella hubiese activado la explosiòn. Eran colores opacos eran lìneas subterràneas, era maravilloso. Y nadie que pudiera darse cuento, sòlo Comtesse. Sus manos le incitaban a tocar, a trastornar el cuadro, y sin embargo, lo hacìa sin siquiera separarse del comensal. Atrevida la joyerìa que se desencadenaba de su cuello, de sus dedos, ardientes los cabellos que erizados se quemaban desde la punta hasta abrasarle la piel.

La hora avanzaba.
Ninguna tentaciòn sublime ingenua-
La hora siguiò avanzando. La hora està. Entraban las cocineras. El apetito se abriò. Bell agarrò un tenedor. Uno de los que ponen en las mesas, uno màs pequeño. Agarrò un tenedor.

La Invisible Penetración. O Violación al Des-Nudo Femenino.

La envoltura barroca desenvuelta bailarina vagina apretable distignuida cuando entiende lo que no quiere. La deseable ydeseante de respirar poder la lengua sin patas, la flor que temía a la expulsión, al tironaje y que ahora añora ver sus raíces al aire... Abraza y no encuentra más que desolador movimiento parecido, moviemiento tan humano y único, predescible y entendido en lo que quiere... Dulce agrias paredes de manos detrás de un plástico envolvente de vida, caras tristes, humedad a punto de evaporarse. Nosotras hacemos el placer y que el placer lo sea. Sin más que atender a esa humillante demostración de amor, para no quedarnos sin más ni nada.
Derogación de orgasmo, de grito que sabe y no sabe nada de miradas que tocan y manos que miran; de sonidos sin ondas de partículas que enferman y sanan y enferman y sanan de saber que son las seis trece y no saber del tiempo, de risas y llantos de risas, de la secreción de saliva humeante de la alegría más placentera que no tiene reemplazo. Perdernos estos Mujeres es lo que se asume es la parte dificil en negro de letras pequeñas al final de la hoja que más duele...la llave de las rejas que abre un camino nuevo y cierra el viejo lleno de mentira, de cegueras, de falso orgasmo y amores entendidos.

intro a Sublevación política e ética marica

Certo vicio literario, filosófico e tamén político da tradición dicía que un escritor, pensador, etc. debía pórse a analizar aquilo co que se atopaba. Esta análise debía ser, como é obvio, obxectiva e imparcial, dende unha posición fóra do terreo de xogo. Hoxe felizmente esta postura xa está superada, xa Nietzsche nos contou de onde saía a idea do eu, xa Foucault nos ensinou o oculto pero patente que estaba a posición de poder de cada cal, e xa fomos capaces de pensar que iso da verdade, a obxectividade, a análise desinteresada, etc. eran e foron sempre recursos contrarrevolucionarios, conservadores e ideoloxicamente cargados que se facían dende posicións vantaxosas que buscaban a súa conservación ou xustificación.
Dito isto, que hoxe en día, como digo, é evidente, resulta con todo difícil acceder a un discurso exento de pretensións obxectivas, análises de laboratorio, ou procuras de orixes, comezos e explicacións sustentadoras da realidade, explicacións da nosa orixe, do noso ser, ontoloxías do noso ser-suxeito, do noso pensar o mundo. O que nos di Paco Vidarte na súa Ética marica. Proclamas libertarias para una militancia é que existe unha comunidade á que pertencen millóns de persoas que é a comunidade (no seu caso, marica), e que é a condición previa que hai que asumir para poder actuar, para poder ser subxectividade marica. Existe unha subxectividade marica e como toda subxectividade non existe nin é porque si, senón que só é en tanto que fai, mentres constrúe algo, mentres actúa. E fóra do seu ser marica, trans, bollera, etc. non hai nada pois é esta comunidade a que o configura, a que o suxeita. A posición de Paco Vidarte dende o comezo é absoluta, absolutamente subxectiva, individual, persoal e singular, diferencial. E é así porque unha marica non ten orixe nin debe buscala, non é antes de facer algo, ou si pero non importa; non é máis que unha posición ideolóxica conservadora a que nos di que existe a orixe, que é unha e que é identitaria. Tampouco é novo ler nas páxinas de Ética marica que os LGTBQ sempre xogaron nas marxes, fóra de posibilidades, e que son disxuntos e diferenciais, como algo outro, distinto ao hetero, tan distinto que non se lle pode xulgar cos mesmos argumentos nin rexelos polas mesmas leis. Asúmese xa que o hetero non pode entender ao marica. A crítica interna vén do marica que tenta ser hetero... un hetero marica, adaptado ás leis hetero dos gobernos hetero. O que busca unha igualdade, igualdade identitaria, perfecta, redonda, sen diferenzas, falsa, porque é unha identidade escindida de antemán. Xa que o hetero dende a súa posición de poder quere comprender ao marica e quere comprendelo custe o que custe, a pesar de todo, sen diferenzas. Se onde se chegou hoxe en día foi a todo o que se puido facer dende a negociación marica-hetero, é que necesitamos algo novo, unha invención dada, dende o primeiro momento que asumimos que é o marica, o trans, a bollera, etc. aquilo imposíbel, aquilo singular e diferencial sen orixe que só cristaliza como suxeito en acción. E se é así de nada vale unha negociación política de mínimos, senón unha produción continua de subxectividade queer.E se non serviu o posíbel e debemos buscar o imposíbel, o marica non debe buscar unha ética pensada, feita co cerebro, senón como di Vidarte, unha analética feita co cu. E se a sociedade tratou aos LGTBQ como cans, haberá que facer unha política de cans, unha política cadela, sen complexos. O obxectivo de Vidarte, como diciamos, é subverter a tendencia autocompracente do colectivo LGTBQ español, máis centrado agora na pelexa europea que nos problemas reais do día a día. E para iso fai unha deconstrución da acción marica, deconstrución afirmativa, como todas, cargada de xenreira, como moitas, e innovadora como poucas.Porque, finalmente, o novo do texto é que sabe que non hai novidades que saen da nada, sabe que a novidade só sae de repetir, repetir e repetir, e nun deses momentos salta a invención, salta a novidade e dáse aquilo que non parecía posíbel, o imposíbel mesmo.Con Vidarte aprendemos que a subversión e o ánimo do levantamento político tennos a moitos do mesmo lado, pero non por iso ímonos a guiar todos polas mesmas regras ou leis. Aínda que dende o primeiro momento esteamos compartindo un punto de partida, aínda que non negociemos con quen nos pisa a cabeza, aínda que compartamos inimigo. En todo caso, a bandeira que levanta esta Ética marica é a da sublevación de clase, con conciencia da cadea que leva dende a opresión homofóbica á xenofobia pasando polo racismo e a explotación do traballador. O imprescindíbel para abrir o campo dunha organización de contrapoder é xustamente iso: ir contra o poder, de xénero, raza ou económico: O político.Vidarte chama ao sistema, capital, imperio, etc. dun xeito moito máis suxestivo: A Becha, a Besta, a que todo o come, á que todo lle fai engordar. Isto no fondo non é máis que un manual de instrucións: todo cara dentro, nada para fóra, corpo cheo non dá para comer. Temos o mesmo inimigo, non somos iguais nin parecidos, non temos as mesmas intereses, pero sabemos que a Besta come todo o que nos tiramos os uns aos outros... recólleo do chan, cos feridos. Hai que probar a collela e tirarlle todo iso á cara a ver que pasa...